Historia górnictwa w rejonie Grochowa sięga średniowiecza gdy poszukiwano tutaj kamieni szlachetnych i rud metali. W latach 1819-1823 wydobywano chryzopraz, a w połowie XIX wieku węgiel brunatny.
Jednakże największym bogactwem w okolicy jest magnezyt. Początkowo miał swoje przeznaczenie jako lokalny kamień budowlany, tzw. „szpik kamienny”. W 1862 roku rozpoczęto wydobycie magnezytu na skalę przemysłową, głównym odbiorcą było wojsko, które wykorzystywało ten surowiec jako środek czyszczący. Kolejnym zastosowaniem magnezytu było wykorzystywanie go do produkcji „sztucznej” wody mineralnej. W wyniku zmieszania zwykłej wody z mączką magnezytową powstawała woda mineralna. W latach 80-tych XIX w., po odkryciu odporności magnezytu na wysoką temperaturę, powstały nowe kopalnie i zbudowano piece prażalnicze. Magnezyt służył do wyrabiania wykładziny tygli oraz wewnętrznych okładzin pieców do wytopu stali. Na terenie obecnie działającej kopali w 1923 roku wybudowano nowoczesny zakład przeróbczy magnezytu z młynami i piecami prażalniczymi.
W 1934 roku w Masywie Grochowej pracowało dziewięć kopalń magnezytu: „Szczęść Boże”, „Grochów I”, „Grochów II”, „Grochów III”, „Konstanty”, „Anna”, „Kojancin”, „Małgorzata”, „Klara”, średnie miesięczne wydobycie sięgało 750 – 1000 ton, odbiorcami magnezytu były w głównej mierze śląskie huty. W czasie II wojny światowej eksploatacja magnezytu była kontynuowana.
Kopalnie magnezytu wchodziły w skład Zjednoczenia Przemysłu Materiałów Ogniotrwałych z siedzibą w Gliwicach, Dolnośląskich Zakładów Surowców Ogniotrwałych w Ząbkowicach Śląskich, a następnie Świdnickich Zakładów Materiałów Ogniotrwałych.
W roku 1959 uruchomiono kopalnię odkrywkową, która funkcjonuje do dzisiaj pod obecną nazwą Magnezyty „Grochów” S.A.
"Magnezyt, czyli węglan magnezu (MgCO3) powstał w warunkach hydrotermalnych, wskutek rozpadu skał magmowych bogatych
w magnez i tworzy białe skupienia."
"Wydobycie magnezytu w Polsce prowadzone jest
w jedynej kopalni należącej do Magnezyty „GROCHÓW” S.A."
